Άλλη μια σχολική χρονιά φτάνει στο τέλος της.

Γύρω µας όλα αλλάζουν, µε ταχύτητες δυσανάλογες της ανθρώπινης αίσθησης και της ανάγκης µας για το οικείο, το ασφαλές και το γνώριμο.

Οι φιγούρες των μαθητών και των δασκάλων με το πέρασμα του χρόνου αρχίζουν να ξεθωριάζουν. Αλλά μεταξύ ζωής και ονείρου, η φιγούρα του δάσκαλου/λας, που μας άγγιξε την ψυχή μένει βαθιά ριζωμένη. Η κυρία Ρίτσα, η κυρία Ανθούλα….

Για να είσαι δάσκαλος σήμερα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Χρειάζεται δύναμη σθένος ψυχικό μεγαλείο, γιατί ο δάσκαλος κάθε μέρα μέσα στην τάξη κάνει κατάθεση ψυχής. Η δουλειά του δύσκολη, τα προβλήματα πολλά. Όμως το χαμόγελο η ικανοποίηση στο πρόσωπο των μαθητών, ο καλός ο λόγος, το σφίξιμο του χεριού από τον γονιό, κάνουν τον δάσκαλο να ανοίγει τα φτερά του, να απογειώνεται, να ζει σε άλλο κόσμο, να ονειρεύεται.

Ας του δείξουμε λοιπόν την αγάπη μας με μια κίνηση, ένα δώρο.

Τα πραματέλια έχουν φροντίσει…

«Κάθε αλήθεια έχει τέσσερις γωνίες. Σαν δάσκαλος θα σας δείξω τη μία: τις άλλες τρεις, πρέπει να τις βρείτε εσείς.» 
– Κομφούκιος